Μετά από 1 χρόνο αδράνειας σ' αυτό το blog, ήρθε η ώρα να πέσει η αυλαία οριστικά...
Εδώ και πολύ καιρό (μπορεί και 2-3 χρόνια) μου 'ρχόταν συχνά στο μυαλό τ' ότι δε θέλω να συνεχίσω μ' αυτό το Google λογαριασμό. Απ' τη μια το mail που είναι "παιδικό" (heavymetalwiseone looool), απ' την άλλη που κλείνει ο Google Reader μεθαύριο, δεν είμαι κι ευχαριστημένος γενικότερα από κάποια πράγματα στο blog, δε θέλω να 'χω δυο λογαριασμούς στο κινητό (android ftw) αποφάσισα να κλείσω (σταματήσω να χρησιμοποιώ καλύτερα) το συγκεκριμένο λογαριασμό και να ξεκινήσω στο νέο (που έχω ανοίξει εδώ και 1 χρόνο νομίζω).
Όλα θα είναι τακτοποιημένα επιτέλους σ' ένα προφίλ, δε θα έχω login/logout από τον ένα λογαριασμό στον άλλο, θα 'χω "επίσημο" mail και γενικά "όλα σ' ένα νοικοκυρεμένα".
Βοηθάνε μερικές φορές τέτοιες αλλαγές, αλλάζεις λίγο σκηνικό, αλλάζεις κάποια πράγματα και ξεκινάς πάλι. Το blog για παράδειγμα, ένα χρόνο δεν έγραψα τίποτα γιατί δεν είχα τίποτα να γράψω ή δεν είχα όρεξη να γράψω, ή απλούστατα μερικές φορές άλλοι είπαν καλύτερα από μένα αυτά που ήθελα να πω. Γιατί λοιπόν να το πιέσω;
Επομένως τέρμα μ' αυτό το ιστολόγιο, θα παραμείνει φυσικά ανοιχτό αλλά δε θα γράφω εδώ, όλη η μελλοντική κίνηση θα γίνεται στο vasouv.blogspot.com (πρωτότυπο ε;)
Μετά από πόσους (βαριέμαι να δω πόσους ακριβώς) μήνες απουσίας, είπα να επιστρέψω δυναμικά κατά τη γνώμη μου γιατί έπεσε στην "κατοχή" μου ένα δισκάκι που μου 'κανε εντύπωση από το πουθενά, και μια άλλη κυκλοφορία που την περίμενα πως και πως.
Έχουμε λοιπόν τους Αμερικανούς heavy metallers Huntress (επάνω), γύρω από τους οποίους έχει δημιουργηθεί ένα hype που εν μέρει δε θα 'πρεπε. First things first, παίζουν US Heavy Metal κι έχουν στο μικρόφωνο ένα ξανθό αμερικάνικο πουτ... εεε... τραγουδίστρια!
Αν αφήσουμε στην άκρη το ενδυματικό κιτσαριό της Jill Janus - που είναι χειρότερο κι από τους Manowar με τα δερμάτινα βρακάκια - μας μένει η μουσική, αυτή είναι και το ζητούμενο. Πρώτη φορά που άκουσα το Spell Eater (ντεμπούτο - 2012), εχμμ δε μου έκανε και τρομερή εντύπωση. Εντάξει, heavy metal με ολίγο από black riffing, thrash κλπ... τα γνωστά που κάνουν εκεί στην Αμερική. Μου κόλλησε ιδιαίτερα το Eight of Swords γιατί είναι solid κομμάτι κι έχει φοβερή δομή. Μέχρι εκεί όμως.
Έτσι όπως αναρωτιόμουν τις προάλλες τι να βάλω ν' ακούσω στο αυτοκίνητο, λέω ας βάλω αυτούς, το 'γραψα που το 'γραψα το δισκάκι... Τελικά αποδείχτηκαν πολύ καλοί, τόσο η Jill με τα φωνητικά της όσο κι οι μουσικοί που την πλαισιώνουν. Ας μη γελιόμαστε, δεν είναι κάτι παραπάνω από ένα καλό metal συγκρότημα με μια ξανθιά bimbo και τα "ταλέντα" της για κράχτη... ΟΜΩΣ (εδώ έρχεται το εν μέρει στο hype που έλεγα) έχει πραγματικά καλή φωνή!
Ουσιαστικά την χαρακτηρίζουν ως "ο θηλυκός King Diamond" και κατά τη γνώμη μου ο χαρακτηρισμός είναι σε πολύ μεγάλο ποσοστό δικαιολογημένος. Έχει καλό γρέζι, έχει καλά growls, έχει καλές τσιρίδες (οι τσιρίδες σε φάση είναι καλές, σε άλλη φάση είναι γάμησέ τα), προωθεί κι αυτό το occult στοιχείο που είναι της μόδας τώρα... Και κάπου διάβασα ότι ήταν μοντέλο του Playboy... κάτι τέτοιο. Λες πως είναι δυνατόν ν' ασχοληθεί αυτή με το metal; Ε, κι εντελώς poser να είναι τουλάχιστον έκανε έναν αξιοπρεπή δίσκο.
Τελικά λοιπόν τι έχουμε; Ένα καλό heavy metal δίσκο. Αν κάποιος είναι στη φάση, μάλλον θα του αρέσει ο δίσκος και η τραγουδίστρια. Αν κάποιος δεν είναι στη φάση, θα του αρέσει μόνο η τραγουδίστρια τρολολολολ
Και πηγαίνοντας σε λίγο πιο true μονοπάτια, έχουμε τους Crystal Viper και τον καινούργιο δίσκο τους Crimen Excepta. Περίμενα πως και πως για νέα κυκλοφορία από αυτούς, old school heavy metal από Πολωνία με μια Marta στα φωνητικά και κιθάρα, να σπέρνει όλεθρο. Αυτές ναι, είναι τσιρίδες!
Το άλμπουμ δεν το άκουσα ακόμα αλλά δε θ' αργήσει κι αυτό, αν κρίνω από τα προηγούμενά τους δεν πρόκειται ν' απογοητευτώ. Ακολουθεί το βίντεο για το Witch's Mark που ανοίγει το δίσκο.
Ένα μικρό όνειρο έγινε τελικά πραγματικότητα... Μες στη βδομάδα έκανα διασκευή το Violate των Iced Earth.
Πάντα είχα στο μυαλό μου ότι θα διασκευάσω πρώτα το Burning Times αλλά ο κλήρος έπεσε στο Violate και το αποτέλεσμα πιστεύω είναι αρκετά καλό για τα δικά μου DIY δεδομένα. Τέλειο δεν είναι, επαγγελματικό δεν είναι, στα @@ μου όμως γιατί εγώ το διασκεύασα και το καταευχαριστήθηκα :Ρ
Στα γνωστά λημέρια από τη στήλη δεξιά για streaming ή/και download.
Δεκατέσσερις μήνες (αν δεν κάνω λάθος) πριν, έγινε η πρώτη (σοβαρή) απόπειρα δημιουργίας metal κομματιού με το Dean of Metal να είναι το αποτέλεσμα.
Κινούμενο σε πιο "classic metal" φόρμες, αντιπροσώπευε την ολοκληρωμένη έξοδό μου στο metal χώρο με τα τότε ακούσματά μου.
Μετά από τόσο καιρό παρ' ότι δεν εξελίχθηκα ιδιαίτερα σε επίπεδο τεχνικής (:ΡΡΡ), το Alleged Messiahs επηρεάστηκε πολύ από τα τωρινά ακούσματά μου (Iced Earth συνεχώς επί 4 μήνες), τη συναυλία των Iced Earth στη Θεσσαλονίκη (σίγουρα όνειρο ζωής για μένα) και από το Nick που μου θύμισε ένα τεράστιο ριφ το οποίο είχα παντελώς ξεχάσει χεχεχε... Έχουμε και guest lead κιθάρα στο κομμάτι από τον κιθαρίστα των Faded Line (μα ποιός είναι αυτός; ένα πέπλο μυστηρίου καλύπτει αυτό το συγκρότημα...)
Ο τίτλος του κομματιού έχει να κάνει με όλα αυτά (καταστάσεις, ανθρώπους κλπ) που έρχονται ως σωτήρες ή μοχλοί βοηθείας στις δύσκολες καταστάσεις, αλλά ουσιαστικά κρύβουν τους μοχθηρούς σκοπούς τους κάτω από την παραπλανητική μεταμφίεσή τους.
Without further ado, το ενημερωμένο προφίλ στο ReverbNation από δεξιά καθώς και το BandCamp για κατέβασμα σε FLAC.
Στις ευχαριστίες δεν έχω να πω πολλά πράγματα, χίλια ευχαριστώ στον metal brother για όλη τη βοήθεια/σχόλια/αντιρρήσεις κατά τη διάρκεια της μίξης του κομματιού αλλά κυρίως που μου θύμισε το ριφ που ανέφερα, αν δεν το έκανε το κομμάτι δε θα ήταν αυτό που είναι... \m/
Εδώ και πολύ καιρό, το ανεμιστηράκι στο case του υπολογιστή τα 'χε παίξει. Ουσιαστικά "έπαιζε" στον άξονά του (θεωρώ) κι έκανε ώρες ώρες διαολεμένο θόρυβο, σαν τουρμπίνα αεροπλάνου ένα πράγμα :Ρ
Συνέχεια έλεγα να το αλλάξω αλλά δε το έκανα, βαριόμουν τη διαδικασία ν' ανοίξω το κουτί για να το αλλάξω χεχε
Αλλά επειδή χθες ήμουν Θεσσαλονίκη κι είχα αρκετό χρόνο για σκότωμα, είπα επιτέλους να πάρω ένα. Διάλεξα το NB-BlackSilentFan XL1 της NoiseBlocker. Πραγματικά αθόρυβος ανεμιστήρας! Πρέπει να είμαι ΔΙΠΛΑ στον υπολογιστή για να καταλάβω ότι δουλεύει!
Έχει κι αυτά τα σιλικονάτα pins τα οποία απ' όσο κατάλαβα δεν αφήνουν το πλαστικό κουτί του ανεμιστήρα ν' ακουμπάει στο case του υπολογιστή αλλά δεν κατάφερα να τα βάλω, οι τρύπες στο case είναι μεγαλύτερες και το pin γλιστράει.
Η χαρά βέβαια δεν κράτησε πολύ, γιατί αποδείχθηκε ότι δεν έφταιγε αυτός ο ανεμιστήρας για το θόρυβο, τώρα μόνο μένει το μικρό ανεμιστηράκι μπροστά. Οπότε θα πρέπει να πάρω κι ένα μικρό.
Εν μέρει Epic Fail, λέω εν μέρει γιατί ο 120άρης ανεμιστήρας είναι απίστευτος, όταν δε διαολίζεται το μικρό το σύστημα με το ζόρι το καταλαβαίνεις, μ' ένα άτομο να μιλάει στο δωμάτιο δεν ξέρεις ότι ο υπολογιστής είναι ανοιχτός.
Epic Fail θα γίνει αν αλλάξω και το μπροστά ανεμιστηράκι και πάλι ακούγεται ο θόρυβος :ΡΡΡ
Κι επειδή αυτός ο ήχος είναι πολύ εκνευριστικός, να ένα κλιπάκι που ακούγεται όταν χτυπάει κόφτη...
