Death, Anger, Insanity, Divinity, Hope, GRIEF

Πρώτη φορά μια ταινία μου άφησε τόσο ανάμεικτα συναισθήματα. Αναφέρομαι στην ταινία The Mist και καθώς θα σχολιάσω διάφορα, ***ίσως για κάποιους να είναι spoiler***.

Θεωρώ αυτή την ταινία μια απ' τις καλύτερες που έχω δει ποτέ. Ειλικρινά το λέω. Για ελάχιστες ταινίες το έχω πει αυτό. Η άποψή μου αυτή δεν πηγάζει απ' το γεγονός ότι πρόκειται για θρίλερ ή επειδή έχει περίεργα πλάσματα που σκοτώνουν κόσμο, ή ακόμα κι επειδή βασίζεται σε νουβέλα του μέγιστου Stephen King.

Η ταινία μου άρεσε τόσο, επειδή περιέχει όλα τα στάδια της ανθρώπινης συμπεριφοράς όταν έρχονται αντιμέτωποι με μια δύσκολη κατάσταση. Τα στάδια αυτά γίνονται ακόμα πιο ακραία όταν η κατάσταση φαίνεται θανάσιμη.

Ο άνθρωπος ως ζώο, έχει ενστικτώδη ανάγκη για επιβίωση. Θα κάνει οτιδήποτε γι' αυτό. Ακόμα κι αν χρειάζεται να καταστρέψει όλους γύρω του. Κάθε μέσο, κάθε ευκαιρία είναι μια πιθανότητα γι' αυτόν να επιβιώσει. Θα βρει τρόπους να πετύχει ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις. Αυτό άλλωστε είναι σε μεγάλο βαθμό που μας διαχωρίζει απ' τα υπόλοιπα ζώα, το λογικό, η ταχύτητα και μεταβολή του λογικού.

Αν όλες οι λογικές λύσεις αποτύχουν, ο άνθρωπος θα στραφεί στο υπερφυσικό. Θα στραφεί στο Θεό επειδή πιστεύει ότι αυτός θα τον σώσει. "Το χέρι που πάντα μας στηρίζει στις δύσκολες στιγμές". Η δική μου άποψη πάνω στο θέμα είναι διαφορετική αλλά δε θέλω να συζητήσω τα δικά μου πιστεύω τώρα. Όσο η δύσκολη κατάσταση συνεχίζεται, το υπερφυσικό γίνεται λογικό και καταλαμβάνει τους ανθρώπους μ' ένα τρόπο που δε τους αφήνει να σκεφτούν σωστά. Δε τους αφήνει να εξετάσουν τις πιθανότητες ρεαλιστικά κι οδηγούνται σε υπερβολές, ακόμα και στην παράνοια.

Όλ' αυτά φαντάζομαι υποκινούνται απ' την ΕΛΠΙΔΑ. Ελπίδα για σωτηρία, μια εναλλακτική ζωή, ένα καλύτερο μέλλον. Ακόμα κι αν οι πιθανότητες να ζήσεις είναι ελάχιστες, πάντα θα υπάρχει η ελπίδα. Κάποιες φορές οι πιθανότητες είναι σωστές και κάποιες όχι. Άλλωστε όπως ξέρουμε υπάρχουν εξαιρέσεις ακόμα και στον καλύτερα ορισμένο κανόνα.

Μέχρι εδώ έχω αναφέρει περίπου το τί γίνεται στην ταινία πάνω κάτω, μόνο που αναφέρομαι στους ανθρώπους και μόνο αυτούς.

Πρώτη φορά - αν θυμάμαι καλά - εκνευρίστηκα τόσο σε μια ταινία και χάρηκα επίσης με το θάνατο ενός ανθρώπου. Και φανταστείτε σε ταινία! Που υποτίθεται είναι "επιστημονική φαντασία". Καθόλου φαντασία θα έλεγα, εντελώς ρεαλιστικό σενάριο - αν αλλάξουμε βέβαια τα πλάσματα...

Έχουμε λοιπόν μια ομάδα ανθρώπων που κλείνονται σ' ένα μάρκετ με διάφορα περίεργα πλάσματα έξω απ' αυτό. Προσπαθούν να επιβιώσουν - ενστικτώδης αντίδραση - αρχικά ως προς τα πλάσματα. Αμπαρώνουν την είσοδο και περιμένουν. Όταν τα πράγματα δυσκολεύουν περισσότερο, αναλαμβάνει δράση μια "σκύλα" η οποία προσπαθεί να πείσει τον κόσμο ότι αυτό είναι θέλημα Θεού και πρέπει να υπακούσουν. Άντε καλά λες. Έλα όμως που αργότερα "παρανοούν" απ' τα λόγια της και προσπαθούν να σκοτώσουν ένα τσούρμο μάγκες που θέλουν να σηκωθούν να φύγουν και να μη περιμένουν "τη σωτηρία"!!! Μ' αυτή τη σκύλα λοιπόν εκνευρίστηκα αφάνταστα, σε σημείο να βρίζω κάθε φορά που την έδειχνε η οθόνη. Κι εδώ έρχεται η χαρά που έλεγα παραπάνω καθώς τη σκοτώνουν επιτέλους! Ε αν είναι δυνατόν. Να πιστεύει η πουτάνα ότι είναι αγγελιαφόρος του Θεού κι έχεις κι ένα σωρό μαλάκες να την πιστεύουν. Της ήρθε η "λύτρωση" κι ηρεμήσαμε όλοι (ευτυχώς δεν πήγα στον κινηματογράφο να το δώ - θα με είχαν πετάξει έξω!).

Οι πέντε που ξεκίνησαν οδικώς, φτάνουν σε αδιέξοδο. Τέρμα η βενζίνη κι όλο το μέρος γεμάτο με πλάσματα. Τέσσερις σφαίρες στο όπλο, μία λιγότερη απ' όσοι ήταν αυτοί. Αναλαμβάνει τελικώς ο πρωταγωνιστής να σκοτώσει τους υπόλοιπους (μέσα σ' αυτούς και ο γιός του!) και βγαίνει έξω μπας και τον καθαρίσουν τα τέρατα γιατί μετά από τέτοια φάση, δεν είναι να ζεις. Κι εκεί τελειώνει η ταινία με στρατιωτικά οχήματα να καθαρίζουν το δρόμο και να βγάζουν επιζώντες απ' την πόλη.

Τώρα τί λες σ' ένα τέτοιο άνθρωπο; Ανέλαβε το βάρος να σκοτώσει τους υπόλοιπους ώστε να μη τους σκοτώσουν τα τέρατα και βρίσκεται αντιμέτωπος με τη "σωτηρία"! Αν περίμενε λίγο! Αβάσταχτο βάρος και θρήνος. Δύο περιπτώσεις που απαντώνται σχεδόν αποκλειστικά στον άνθρωπο. Απ' όσο ξέρω, μόνο ο άνθρωπος μπορεί να υπολογίσει την έκταση των πράξεών του. Μόνο αυτός μπορεί να κάνει το διαχωρισμό καλό-κακό. Μόνο αυτός έχει συνείδηση. Μόνο αυτός θα το κουβαλάει για το υπόλοιπο της ζωής του. Κι έρχεται ο θρήνος. Αν δεν απατώμαι δεν είναι αποκλειστικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου αλλά εντοπίζεται κυρίως σ' αυτόν. Η απώλεια ενός συγγενικού προσώπου και η θύμηση αυτού, προκαλούν μια περίεργη κατάσταση, μια κατάσταση που πραγματικά απομονώνει τον άνθρωπο απ' το περιβάλλον του.

Είναι απολύτως λογικό να θεωρείται ο άνθρωπος ως ένα πολύπλοκο ον. Λόγω της πολυπλοκότητας λοιπόν, τα μέρη που τον απαρτίζουν είναι πιθανότερο να έρθουν σε αντιδιαστολή. Ας πούμε ότι κάποιος βρίσκεται μόνος του σ' ένα δάσος κι έχει σπάσει το πόδι του. Θεωρητικά και πρακτικά οι πιθανότητες επιβίωσης είναι ελάχιστες. Ρεαλιστικά να το δούμε, αυτό συμβαίνει. Ο άνθρωπος θα συνεχίσει να ελπίζει ότι "κάτι" θα γίνει και θα σωθεί. Είτε φυσικό είτε υπερφυσικό.

Στην ταινία ουσιαστικά αυτό φαίνεται. Αυτοί που προτίμησαν να περιμένουν το "θαύμα" σώθηκαν, ενώ αυτοί που ξεκίνησαν ν' αντιμετωπίσουν την κατάσταση δεν τα κατάφεραν. Τί να κάνουμε, είναι η εξαίρεση στον κανόνα της επιβίωσης.