Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2007

Ετυμηγορία - Σταυρώνουμε ή μαυρίζουμε;

Χαίρετε κυρίες και κύριοι. Λόγω τεχνικών προβλημάτων, το δελτίο προβάλλεται μία ώρα αργότερα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ' την αρχή:

!!!RISE OF THE TYRANT!!!
Αυτό που λέγαμε για black metal αισθητική; Περιορίζεται στο artwork και μόνο. Λίγες αναφορές υπάρχουν σε κανα 2 τραγούδια κυρίως σε ρεφρέν όπου κιθάρες και τύμπανα φτύνουν βέλη με υπερηχητικές ταχύτητες.

Γενικότερα, είναι άλμπουμ προσανατολισμένο στις κιθάρες. Οι αδερφοί Amott πραγματικά δίνουν και παίρνουν riff με απίστευτη ευκολία. Πιασάρικα αλλά και τεχνικά, επιθετικά και μελωδικά. Τα τραγούδια έχουν άπειρα σόλο τα οποία όμως δεν κουράζουν αφού είναι καλοδουλεμένα και ταιριάζουν στο τραγούδι.

Η Angela αυτή τη φορά ξεπέρασε τον εαυτό της. Ανοίγει το στόμα της και ξεχύνονται οι δαίμονες της κόλασης!! Είναι πολύ πιο ακραία και "βάρβαρη" απ' τα προηγούμενα άλμπουμ. Σε 2-3 τραγούδια ανεβάζει λίγο τις συχνότητες και τα πάει τέλεια! Το άκουσα και δεν το πίστευα.

Για τα τύμπανα και το μπάσο δεν έχω να σημειώσω τίποτα ιδιαίτερο. Είναι στο ίδιο υψηλό επίπεδο όπως και στους προηγούμενους δίσκους τους.

Τραγούδια που ξεχώρισα είναι: Revolution Begins, The Day You Died, Vultures. Εννοείται πως και τα υπόλοιπα είναι στο ίδιο επίπεδο απλά σ' αυτά μου άρεσε περισσότερο η μουσική κι ο ρυθμός.

???DARK PASSION PLAY???
Αρχίζοντας της ακρόαση του δίσκου, σχημάτισα μια Α) άποψη. Αργότερα η άποψή μου τροποποιήθηκε γιατί εδώ έχουμε να κάνουμε μ' ένα περίεργο δίσκο κι όχι τόσο στα νερά των Nightwish.

Πρέπει οπωσδήποτε να πώ ότι η Anette έχει φωνάρα. Μπορεί να βγάλει απίστευτο συναίσθημα, τόσο στα γρήγορα όσο και στα πιο αργά κομμάτια. Φυσικά δεν πρόκειται να συγκρίνω με Tarja γιατί είναι εντελώς ανούσιο. Εχουν διαφορετικές φωνές κι έτσι δεν τίθεται θέμα σύγκρισης.

Εγώ θα χώριζα το δίσκο σε 2 κομμάτια. Το πρώτο μέρος πηγαίνει μέχρι και το τραγούδι Whoever Brings the Night (+/- 1 για σιγουριά). Το δεύτερο φυσικά τελειώνει το δίσκο.
Τα πρώτα τραγούδια λοιπόν είναι στην πλειοψηφία τους up-tempo και αναμφισβήτητα metal. Είναι αρκετά βαριά και θυμίζουν σίγουρα παλιότερα άλμπουμ των Nightwish.

Στο δεύτερο μέρος, έχουμε τα κομμάτια που (κατά τη γνώμη μου) ροκάρουν υπερβολικά πολύ και είναι κυρίως mid-tempo. Σε καμία περίπτωση δε λέω ότι πρόκειται για "κοιλιά" στο άλμπουμ, απλά ήταν κάτι που με παραξένεψε κάπως. Θα προτιμούσα αυτό το "rocking" των τελευταίων τραγουδιών να διαχεόταν καλύτερα στο σύνολο του άλμπουμ.

Τραγούδια που ξεχώρισα: The Poet and the Pendulum, Bye Bye Beautiful, Eva, For the Heart I Once Had, Last of the Wilds (inst.).

Κρίνοντας απ' το πρώτο άκουσμα του Dark Passion Play, έχω μια θεωρία η οποία φυσικά μπορεί να κριθεί λανθασμένη στο μέλλον ή ακόμα και μετά μερικά ακούσματα.

Πιστεύω λοιπόν ότι η Anette θα τραγουδάει στα πιο "κουνιστά", χαρούμενα, μπαλαντοειδή κομμάτια ενώ ο Marco θα κάνει φωνητικά στα πιο evil τραγούδια. Εμένα αυτή την εντύπωση μου 'δωσαν.


Κλείνοντας, θέλω να πώ ότι τα παραπάνω είναι απόψεις απ' το πρώτο μόνο άκουσμα των δίσκων. Ισως αλλάξω γνώμη (προς το καλύτερο πάντα) σε μεγαλύτερο αριθμό ακροάσεων.

Σας ευχαριστούμε που επιλέξατε το blog μας, για να μάθετε τη γνώμη μας πάνω σ' αυτά τα δύο άλμπουμ.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Οι Α.Ε σου' χα πει ότι σπέρνουν. Δεν ξέρω γουστάρω πολύ αυτόν τον δίσκο. Ξέχασες το Bloods on your hands (thrassssssssssshhhhhhhhh!)και το Τhe great darkness. Η Angela αφήνει την φωνή της σε κάποιες φάσεις. Γαμώ!

Η Annete μου θυμίζει λίγο και την Anneke των Gathering όταν τραγουδά πιο ταξιδιάρικα. Πάντως το βρήκα πιο σκληρό απ' το Once.

Wise_One είπε...

Arch Enemy: Σίγουρα κι αυτά που λες είναι τραγουδάρες απλά τ' άλλα μου έκαναν περισσότερο εντύπωση. Και φαντάσου ότι το Blood On Your Hands το είχ' ακούσει καμιά 10αριά φορές στο myspace.

Nightwish: Εχουν παρόμοιες φωνές και τραγουδούν με καθαρά φωνητικά οπότε ναι μοιάζουν λίγο οι φωνές τους. Τώρα για το αν είναι πιο βαρύ απ' το Once, δε νομίζω αλλά αν αυτό νομίζεις ΟΚ.

Πάντως στο The Poet and the Pendulum, παίζει πολύ Sonata Arctica απ' το Reckoning Night.