Top 9 + 10

Αν και άργησα, πρέπει οπωσδήποτε να κάνω το δικό μου Best of γιατί το 2010 άκουσα κάποιους απίστευτους δίσκους κι είναι κρίμα να μη τους αναφέρω. Α ναι, πρόκειται για σχεδόν αμιγώς heavy/power κυκλοφορίες, αν θέλετε καφρίλες διαβάστε τους κυρίους Seventh & Blaze.

Κάνω δύο κατηγορίες ανάλογα με το πόσο άκουσα τα συγκεκριμένα άλμπουμ. Προφανώς τα πρώτα μονοπώλησαν το ενδιαφέρον μου, τα δεύτερα είτε δε με "έπιασαν" με την πρώτη, είτε δεν τα άκουσα τόσο πολύ ώστε να με "πιάσουν".

Έρχεται μεγάλο post με συνοδεία βίντεο οπότε έχετε το νου σας all those who enter here...

TOP 9

-------

Πολύ καλός δίσκος, παρά τον ολίγον cheesy τίτλο. Κινείται στο κλασικό επίπεδο των τελευταίων Gamma Ray με κάποια τελείως bombastic τραγούδια και κάποια πολύ ιδιαίτερα/μπαλαντοειδή. Αξίζει πολλά ακούσματα παρά τις κατηγορίες από κάποιους για στρουμφισμούς :Ρ 

500.000 rock & metal videos on ROCKTUBE and METALHEAD

Επιτέλους ένα καινούργιο Helloween άλμπουμ που ακούγεται! Ομολογώ βέβαια πως δεν έχω ακούσει τα δύο τελευταία τους αλλά γενικά η φάση με τον Deris δε μ' άρεσε απ' την αρχή. Εδώ όμως τα σπάνε, ευρωπαϊκό metal όπως αυτοί το ξεκίνησαν, φοβερά κομμάτια, κιθάρες που σκο-τώ-νουν κι ένα rythm section βαρύ κι ασήκωτο. Τα δικασίδια δίνουν και παίρνουν. Και για κάποιο λόγο εδώ δεν έχω πρόβλημα με τον Deris.

Ελληνικό power metal ftw!!! Τους κυρίους τους είχα ακούσει πριν χρόνια όταν είδα το βίντεο για το Silent Faces, αλλά δεν έδωσα σημασία γιατί μου φάνηκαν αρκετά progressive. Ακούγοντας αυτό το δίσκο όμως άλλαξα χίλια χρώματα. Ρε είναι δυνατόν τη σήμερον ημέρα να βγαίνουν τέτοια άλμπουμ; Δε σχολιάζω τίποτα παραπάνω, τσεκάρετε το βίντεο από κάτω.

Η ιστορία με τους Sabaton είναι γνωστή: μάχες, παγκόσμιοι πόλεμοι, power metal. Power metal που σου φτιάχνει μια ατμόσφαιρα λες και είσαι μες στο πεδίο της μάχης, βλέπεις τα Panzer να έρχονται κατά πάνω σου και τη Βέρμαχτ να έχει εξαπολύσει φουλ επίθεση προς όλα τα μέτωπα. Από δίσκο σε δίσκο γίνονται όλο και καλύτεροι.

OK, με το που βγήκε ο δίσκος τον τσίμπησα χωρίς δεύτερη σκέψη. Μετά το έπος του Theogonia, περίμενα μεγαλειώδη πράγματα. Με το που τον ακούω όμως μένω κάγκελο: ίσα ίσα ένα τραγούδι μου έκανε κλικ. Πολλή καφρίλα σκέφτηκα. Τον παράτησα μέχρι τα τέλη του καλοκαιριού όπου λέω να του ξαναδώσω μια ευκαιρία. Αυτό ήταν, κόλλησα για καιρό. Δε ξέρω πως τα καταφέρνουν αλλά έχουν έναν τρόπο να συνδέουν το κάφρικο black metal - μου φάνηκε ότι είναι πιο ακραίος ο ήχος - με παραδοσιακά όργανα και μουσική. Το αποτέλεσμα αν και εκ πρώτης όψεως είναι περίεργο, δένει φανταστικά σ' αυτό που ακούμε εδώ. Δε σχολιάζω κομμάτια, ακούστε το δίσκο.

Τευτονικό heavy metal. Καθαρό ατσάλι εκ Γερμανίας ορμώμενο, έτοιμο να σφαγιάσει τον ανυποψίαστο "έλα μωρέ, θυμήθηκαν οι Accept να βγάλουν δίσκο". Τι να πω ρε γαμώτο, για τα ριφ που σου καρφώνονται στο μυαλό για βδομάδες; Για το κεφάλι που πονάει απ' το χτύπημα; Ή για τον καινούργιο τραγουδιστή που ξερνάει ρινίσματα σιδήρου κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του; Θα πω δείτε το βίντεο:

Χμ, άλλος ένας δίσκος που εκ πρώτου ακούσματος δε μου είπε και πολλά, παρ' όλο που γουστάρω Σάφερ κάργα! Μάλλον στην αρχή μ' ενόχλησε η θεματολογία, αυτή η "σταυροφορία" που ξεκίνησε ο Σάφερ θέλοντας να ξυπνήσει τον κόσμο απ' την παραπληροφόρηση και απάθεια, να δει ο κόσμος τι γίνεται κάτω απ' τα μάτια του και να εναντιωθεί σ' αυτούς που κινούν τα νήματα προς λάθος κατεύθυνση. Μουσικά πάντως, το άλμπουμ κινείται σε πολύ καλά επίπεδα, ή τουλάχιστον στα επίπεδα που μας έχει συνηθίσει ο Σάφερ. Πήρε όλα τα όργανα πάνω του και μάλιστα τραγουδάει κιόλας και κρίμα που δε το κάνει και στους Iced Earth γιατί έχει φωνάρα. Δώσε gallop στο λαό!!!

Τον τσόγλανο τον JB, δεν πρόκειται να βγάλει χάλια δίσκο ρε! Χαμηλοκουρδίζει τις κιθάρες, φτιάχνει υπέρβαρα grooves, βάζει ένα vibe doom-ίλας κι έτοιμος! Καθαρό heavy/doom metal απ' τα βάθη των Σουηδικών δασών!

Last but not least, το πρώτο ολοκληρωμένο ΕΡ του μέντορα Blaze. Εντάξει δε θα πω το ποσό που μου έδωσε για να τον αναφέρω στο Top μου αλλά είναι 4ψήφιο! Γενικά το στυλ του Faded Line δεν είναι στα ακούσματα μου, δε θα βάλω ας πούμε ν' ακούσω Meshuggah ή Gojira ή δε ξέρω γω τι άλλο παρόμοιο. Κάτι όμως που οι μελωδίες γίνονται σήμα κατατεθέν του κάθε κομματιού, κάτι που ακούγοντας τα τραγούδια δημιουργείς δικές σου εικόνες και ταξιδεύεις, κάτι που είχα γενικές εικόνες απ' τα κομμάτια καθ' όλη τη διάρκεια των ηχογραφήσεων, κάτι που είναι εξ' ολοκλήρου DIY... ε δε θέλει και πολύ για να μπει στο Top... Άνετα κιόλας.

+10

-----

Ναι μεν ξαναβρήκαν σε μεγάλο βαθμό τις ρίζες τους στον ήχο, ναι μεν το At the Edge of Time είναι πολύυυ καλύτερο του τραγικού κατ' εμέ A Twist In the Myth, δε με κέρδισαν όμως. Ίσως δε το άκουσα πολύ, ίσως περίμενα υπερβολικά πολλά, ίσως ήμουν λίγο biased που είχα ακούσει το Sacred Worlds απ' το Sacred 2, δύο-τρία τραγούδια μου έμειναν κι αυτό ήταν.

Μετά το κάφρικο In Sorte Diaboli, είπαν να κάνουν πιο συμφωνικό τον ήχο τους εμπλέκοντας ορχήστρα απ' τη Νορβηγία. Ναι δεν το άκουσα πολύ, αλλά λίγο που άλλαξαν τα γούστα μου, λίγο που έκαναν(?) πιο τεχνικό τον ήχο τους, δεν τρελάθηκα.

Τους βρήκα λίγο κουραστικούς. Έχουν βέβαια τραγούδια που άνετα μπορώ ν' ακούσω, το γενικότερο σύνολο είναι που δε μου κάθεται καλά. Μάλλον τους ψιλοβαρέθηκα.

Ήδη από το Allegiance είχα κάποιους "φόβους" για το που μπορεί να πάνε τον ήχο τους και τελικά δεν έπεσα έξω. Το The Premonition ήταν φανταστικό άλμπουμ βέβαια, εδώ όμως άρχισαν να γίνονται πολύ "μελωδικοί", πολύ "ποπ" και τελικά η φωνή του Apollo παραείναι "mainstream" για να μ' αρέσει. Λίγα πράγματα μου έμειναν απ' το άλμπουμ, πολλές ευκαιρίες παραπάνω δύσκολα να του δώσω.

Κανονικά ο δίσκος αυτός δε θα ήταν σ' αυτή την κατηγορία αλλά μετά το απερίγραπτο εξώφυλλο και το ανεκδιήγητο βίντεο-κλιπ για το ομώνυμο τραγούδι, ξενέρωσα πολύ και θα τον ψιλο-θάψω μόνο και μόνο γι' αυτό.

Το The Black Halo είναι αξεπέραστο. Τελεία και παύλα. Μπορεί και γι' αυτό να μη μου άρεσε το Poetry for the Poisoned. Όπως και να 'χει το βρήκα πολύ μπερδεμένο για τα γούστα μου. Μάλλον οι μάγκες θα το πάνε ακόμα πιο progressive και τεχνικό, πράγμα που me don't like.

Το ντεμπούτο τους είναι θεϊκό. Από εκεί κι ύστερα κάθε δίσκος είχε κάτι που θα με χαλούσε. Ο ήχος μου φαίνεται πολύ πομπώδης, το πήγαν πολύ progressive κι αυτοί (τι διάολο) και τώρα πια η φωνή του Lande δε μ' αρέσει. Τρέχα γύρευε.

Αααααχχχ πονεμένη ιστορία. O David "The Lion" Defeis δε μας τα λέει καλά (κι αυτός). Έχει ένα κόλλημα με την ποίηση και τη ροκ όπερα και στα δύο τελευταία άλμπουμ έχει βαλθεί να μας το αποδείξει. Ρε γαμώτο, επικό power έγραφες και τώρα μας τα χαλάς (η ιστορία ξεκίνησε από το Visions of Eden). Όσο και να θέλω να του δώσω ελαφρυντικά, εξαντλώ τις αντοχές μου στο Visions of Eden. Δε μπορώ άλλο. Ο καημένος ο Pursino κάνει ό,τι μπορεί στις κιθάρες (μερικά πολύ γαμάτα ριφ), ο Gilchriest στα τύμπανα κοπανάει αλλά δε "λέει" τελικά κι ο Defeis νιαουρίζει συνέχεια. Το πρώτο μισό του άλμπουμ είναι καλό, ακούγεται άνετα, μετά όμως μια μετριότητα. Γαμώ!

Άλλοι κι αυτοί. Γαμάτο συγκρότημα, γαμάτη μουσική, το συγκεκριμένο άλμπουμ μπάζει νερά. Τρία τέσσερα τραγούδια σου μένουν και τέρμα. Ή το κούρασαν αρκετά (τα τελευταία άλμπουμ τους ψιλοπάσχουν) και θέλουν ένα διάλειμμα ή εγώ θέλω διάλειμμα γιατί ομολογουμένως τους ακούω πολύ συχνά τώρα τελευταία.

Ωραίος δίσκος, τον άκουσα κάμποσο στην αρχή, τέρμα άλλο. Ωραία κομμάτια δε λέω, The Godless Endeavor δεν είναι. Όπως είναι και πολύ τεχνικοί για τα γούστα μου - είπαμε εγώ θέλω το κλασικό powerchord μ' ένα pedal note κι είμαι ευχαριστημένος αχχαχαχαχα