Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2007

Λεωφορεία και μπελάδες....

Μετά από αρκετό καιρό που παίρνω ταξί για να πάω στο ΚΤΕΛ να στείλω στο σπίτι τη βαλίτσα, είπα σήμερα να πάρω λεωφορείο...

Δεν κατέβηκα ολόκληρη τη Βενιζέλου μιας κι έχει αρκετή κίνηση στα πεζοδρόμια, έστριψα στη Φιλίππου για να βγώ απευθείας στην πλατεία Αριστοτέλους. Η Φιλίππου είναι οδός γεμάτη με καταστήματα επίπλων που βγάζουν εμπόρευμα στο πεζοδρόμιο.

Ε λοιπόν πάω να περάσω μπροστά από ένα κατάστημα κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή βγαίνει ένας τύπος κρατώντας την άκρη ενός καναπέ. Γιατί να μ' αφήσει να περάσω και μετά να κατεβάσει τον καναπέ; Επειδή κουβαλάω μια βαλιτσάρα που είναι δύσκολη στους ελιγμούς;

Με βλέπεις ρε ντουβάρι να έρχομαι με τη βαλιτσάρα. Περίμενε να περάσω και μετά κάνεις το κουμάντο σου με τον καναπέ. Μάλλον ήταν δύσκολο να το σκεφτεί, δε ξέρω. Φυσικά να κατέβεις στο δρόμο δε γίνεται γιατί τ' αυτοκίνητα είναι κολλημένα το ένα στο άλλο.

Οπότε τί κάνεις; Σηκώνεις τη βαλίτσα στα χέρια και με το ζόρι περνάς δίπλα απ' τον καναπέ.

Πάω μετά στην Αλκαζάρ. Περιμένω το 31 ή το 8. Το 31 που ήρθε πρώτο ήταν γε-μά-το. Που ν' ανέβω με τη βαλίτσα. Περιμένω γι' άλλο λεωφορείο. Ερχεται το 8. Ευτυχώς είχε χώρο κι αποφάσισα ν' ανέβω. Μόλις πάω ν' ανεβάσω τη βαλίτσα έρχεται μια θεία από δίπλα, με σπρώχνει κι ανεβαίνει πρώτη.

Ρε γαμώτο, δε βλέπετε την κωλοβαλίτσα; Σας φαίνεται εύκολο να μετακινηθεί;

Ανεβαίνω στο λεωφορείο. Μες στη μέση κάθεται μι' άλλη θεία με κανα 2 τσάντες στα πόδια. Σιγά μη το κουνήσει για να βάλω τη βαλίτσα σε μέρος που να μην ενοχλεί. Με χίλια ζόρια έφτιαξα τη βαλίτσα.

Φεύγοντας απ' το ΚΤΕΛ είπα να πάρω πάλι το 31. Τί το θελα... Πέραν του ότι γέμισε σε δευτερόλεπτα, στη στάση του ΦΙΞ ανεβαίνει μια... θεία (το μαντέψατε ε!) και θέλει ντε και καλά να κάτσει σε μια άδεια θέση.

Για να κάτσει έπρεπε να επιστρατευτεί στρατηγικό σχέδιο γιατί ήταν σχεδόν αδύνατο να κουνηθείς μες στο λεωφορείο. Πέντε άτομα έπρεπε να μετακινηθούμε (ζορίζοντας εννοείται τους διπλανούς) για να κάτσει η θεία...

Κι όχι τίποτα, αν κατεβάσεις κανα καντήλι θα σε πούν αγενή, ότι δε σέβεσαι τους μεγαλύτερους...

Να διευκολύνουν την κατάσταση κι οι μεγαλύτεροι...

6 σχόλια:

ΠΡΕΖΑ TV είπε...

ιστοριες καθημερινης τρελας...

Ανώνυμος είπε...

Όταν μπλέκεις με ζώα (και λίγα λέω) στον δρόμο έτσι είναι.Δηλαδή περπατάνε στον δρόμο και νομίζουνε οτί είναι όλος δικός τους.Την επόμενη φορά θέλει πιο δραστικά μέτρα.Όχι βρίσιμο γιατί θα ρίξεις πολύ το επίπεδο απλά βάλε μια φωνή καλή να συνέλθουν...(καλή όμως έτσι..? Να σε ακούσει όλο το λεωφορείο).Να δείς μετά πως θα ξύπνησουν...

Wise_One είπε...

Δε ξέρω ρε παιδιά... Πραγματικά αφασία κάποιοι. Η σαν κάτι άλλους που είναι ξέρω γώ παρέα 4-5 άτομα και πιάνουν όλο το πεζοδρόμιο επειδή περπατάνε ο ένας δίπλα στον άλλο. Πάμε καλά;

Giannis P. είπε...

Xα χα, περιπέτειες καθημερινής τρέλας. Θυμάμαι κάποτε ένα περιστατικό σε λεωφορείο... Μια τύπισα είχε ανοίξει πρωί πρωί Δεκέμβρη μήνα το παράθυρο για να αεριστεί (Μπορεί και πριν 15 χρόνια) Ξαφνικά πετάγεται ένας κολλητός και της λέει με φωνή που ακούστηκε τρακόσια μέτρα μακρύτερα... "Κλείσε μωρή το παράθυρο μην σου κλείσω το σπίτι" Χαχαχαχαχαχα Θεϊλα !!!!

uncle είπε...

μη σε πετύχω στο λεωφορείο με βαλίτσα, θα περάσεις καλά....

Wise_One είπε...

Χαχααχχααχαχχα..... Καλά μιλάμε απορώ πώς η τύπισσα δεν έφυγε πετώντας απ' το παράθυρο.

Θείε, ποιές διαδρομές είπαμε ότι παίρνεις; Θα έρθω ρε με τη βαλίτσα κι ένα μεγάλο σάκο.